31 Ιανουαρίου 2013

το μεγάλο μας τσίρκο


Από την θεατρική ομάδα της Κοινωνικής Επανένταξης 18 ΑΝΩ
4 Φεβρουαρίου 2013 στις 9 μ.μ.
Είσοδος Ελεύθερη 
Κρατήσεις θέσεων με δελτίο εισόδου στα ταμεία του Ακροπόλ
Θέατρο Ακροπόλ
Ιπποκράτους 9-11, τηλ. 210-3643700 (στάση Μετρό Πανεπιστήμιο)
Η θεατρική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης της μονάδας απεξάρτησης 18 Άνω- Ψ.Ν.Α., ανεβάζει το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο».
Ένα έργο που γεννήθηκε στη Χούντα σε μία απόπειρα του συγγραφέα να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει το κοινό του, ξυπνώντας πρόσωπα από την ιστορία της Ελλάδας, αυτήν που μας πονάει, αυτή που κατακερματίζει τις ανθρώπινες αξίες, αυτή που βλέπουμε να αναπαράγεται και πάλι σήμερα. Την ιστορία μιας Ελλάδας του τυφλού συμφέροντος, της λήθης, της υποδούλωσης, που κλέβει τα όνειρα των παιδιών της.
Το 18 Άνω αγωνίζεται να χτίσει με τα παιδιά του μια ζωή με γερά θεμέλια και αξίες, χωρίς ουσίες, αλλά και χωρίς υποκατάστατα. Γιατί τα υποκατάστατα είναι δεκανίκι, δηλαδή εξάρτηση. Η έννοια της εξάρτησης είναι γνωστή σε όλους μας. Εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, εξάρτηση από τις οθόνες μας, εξάρτηση στις προσωπικές μας σχέσεις, στα υλικά αγαθά. Πολίτες σε καταστολή, στη λήθη, στη φυγή, στο φόβο.
Όπως και για όλη την κοινωνία έτσι και για το 18 Άνω η φετινή χρονιά αποτελεί μία χρονιά ιδιαίτερης σημασίας, καθώς στοχευμένες πολιτικές, αλλά και μεθοδευμένες στρατηγικές, επιχειρούν να υποβαθμίσουν το έργο της μονάδας και να τη συρρικνώσουν. 
Το 18 Άνω ως ένας κοινωνικός φορέας που αγωνίζεται ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για μια στάση ζωής με αξίες και ελευθερία, χρειάζεται την συμπαράστασή μας για να αναδείξει το έργο της. Μας χρειάζεται, όπως το χρειαζόμαστε κι εμείς. Ένα στεγνό, δημόσιο πρόγραμμα απεξάρτησης για όλους.
Έτσι μέσα από αυτή τη δημιουργία η θεατρική ομάδα μοιράζεται τον αγώνα της, τους προβληματισμούς της, το αίτημα της για τη διάδοση μιας ζωής καθαρής από ουσίες.

στη μνήμη εκείνου

Ν.Α
ακούστε τώρα την ιστορία του Ικάρου, εκείνου του νεαρού που εκατοντάδες χρόνια πίσω θέλησε να πετάξει ελεύθερα αψηφώντας νόμους και κατηγορίες. Και τα κατάφερε. Με τη βοήθεια του Δαρείου έκανε αυτό που στα μάτια των ανθρώπων φάνταζε ανθρωπίνως αδύνατον. Έφτιαξε φτερά και πέταξε μαζί με το Δαρείο μακρυά, αφήνοντας πίσω του το πιο ψιλό κελί στο οποίο ο Μίνωας τον είχε φυλακίσει. Παραβλέποντας τα πάντα. Κάθε λογής εξουσία, κάθε λογής διαταγή, κάθε λογής καταπίεση. Και πέταξαν προς τη Σικελία, τη δική τους ουτοπία. Μα ο Ίκαρος πέταξε πιο ψιλά απο όσο αυτός ο κόσμος επέτρεπε και έτσι βυθίστηκε στα βάθη του Ικαρίου πελάγους. Μα ποιος ξέρει! Ίσως αν κολυμπήσεις κάποτε εκεί να ακούσεις τη φωνή του. Να ακούσεις τη ψυχή του να σου τραγουδά για την ελευθερία. Γιατί όσο ᾽᾽σκοτεινές᾽᾽ και αν είναι οι ψυχές των ανθρώπων θα υπάρχουν πάντα εκείνοι, οι πιο ευαίσθητοι που δε θα φοβούνται να ονειρευτούν, εκείνοι που δε λυγίζουν μπροστά στις απαγορεύσεις και στη παράλογη εξουσία. Και ας είναι και εκείνες οι στιγμές οι τόσο βασανιστικές που κάνουν να δακρύσει και το πιο απάνθρωπο πλάσμα. Και αλήθεια εκείνες οι στιγμές τους καταβάλουν μα έπειτα πάλι γυρίζουν πίσω είτε με ανθρώπινη είτε με αγγελική φωνή και ψιθυρίζουν στους ανθρώπους μελωδίες αλλιώτικες, που μόνο οι εγωιστές και οι ανόητοι αποστρέφονται απο φόβο  μοναχά.

οι ψυχές εκείνες ονειρεύονται και αγωνίζονται, όπως εκείνα τα παιδιά που κανείς δε μπορεί να τους στερήσει το όνειρο.


και όπως μου εκμυστηρεύθηκε ένας φίλος  πάντα θα υπάρχουν σκιές ανάλαφρων ψυχών που θα φωτίζουν τα μονοπάτια.


καληνύχτα Ίκαρε 
αυτός ο κόσμος ίσως και να...


σε εκείνον που τόλμησε να ονειρευτεί και να παρασταθεί σε όσους το χρειάζονταν

26 Ιανουαρίου 2013

Ν.Α
δε φταίω εγώ που κάνω λάθη
οι άλλοι βιάζοντα να με ακούσουν
έτσι μίλησε κάποιος κάπου κάποτε
όταν εκείνος ζούσε
και οι άλλοι πέθαιναν γοργά

όταν εκείνος ένιωθε 
και οι άλλοι βιάζονταν να προλάβουν το θάνατο
αγνοώντας πως μόνο στο θάνατο
μπορούσαν να οδηγηθούν

έτσι

εκείνος δεν επιζητούσε το θάνατο
γι´αυτό και πήγαινε αργά, σιγά, ήρέμα
αρνιόταν να προσπεράσει
την ομορφιά και τη ζωή

ήθελε να ζήσει
να γίνει ένα με τον ουρανό
και το άπειρο

ήθελε να συναντήσει τον εωσφόρο
να τον χαιρετήσει και μετα να φύγει πάλι μακριά

δε φταίει εκείνος που κάνει λάθη
οι άλλοι βιάζονται να τον ακούσουν

αυτά είπε και κίνησε ξανά για άλλους τόπους

καλό ταξίδι

η γέννηση

Ο υπολογισμός των πιθανοτήτων συγχέεται με το παιδί, μαύρο σα το φυτίλι της βόμβας που έχει τοποθετηθεί στο περασμα ενός άρχοντα, του άντρα, απο᾽ναν αναρχικό ατομιστή χειρίστου είδους, τη γυναίκα. Η γέννηση είναι λίγο πολύ ένας κόμβος. Ένα παρόμοιο φωτοστέφανο που στολίζει το παιδί του άντρα και της γυναίκας, δεν κινδυνεύει να φανερώσει λιγότερο άνοστες τις γλώσσες των ποντικών που του ετοιμάζονται και την κούνια σαν τον οχετό μέσα στον οποίο τον ρίχνουν μαζί με τα βρώμικα νερά και τ᾽αλάτι της βλακείας που άφησε να εννοηθεί ο ερχομός του σαν αυτός του μυθικού πουλιού φοινικα, ενός υπηκόου φοίνικα.

Ο γείτονας υποστηρίζει πως είναι φτιαγμένο κατ´εικόνα της φωτιάς, η γειτόνισσα πως η καλύτερη παρομοίωση που θα μπορούσε να του γίνει είναι ο αέρας των αεροπλάνων και η έκφυλη νεραίδα που διά´λεξε για κατοικία τη κεκλυμένη σπηλιά για να της δώσει προγόνους τη γύψινη ξυφολόγχη που´ χει το´να το ένα πόδι στην αεργία και το άλλο στη δουλειά.
Για όλους κρατάει τις υποσχέσεις του. Ο καθένας θέλει να μάθει την υική γλώσσα και δίνει μιαν ερμηνεία στη σιωπή του. Παντού λεγεται πως η παρουσία του ευνοεί ένα κόσμο που δε θα μπορούσε να κάνει δίχως αυτό.  Είναι ένας ωροδείχτης που μπουσουλα με τα τέσσερα, αυτός που προκαλεί με βεβαιότητα τον εκτροχιασμό απ᾽τη γέφυρα και που βρίσκεται στο πανυγιρικό τεύχος της Μικρής Εικονογραφημένης Εφημερίδας. Για μενταγιόν φοράει ένα σωσίβιο. << Ο μπαμπάς>> είναι ένας δίσκος σε σχήμα φεγγαριού, << Η Μαμά>> έχει τώρα σχήμα κοίλο, σα κατσαρολικό.


Για να αναστείλλει την εντύπωση μιας τόσο ξεροκέφαλης παρουσίας όπως αυτή του ορυχάλκινου βάζου πάνω στο τζάκι απο νάτριο, μια αχτίδα μέλι έρχεται να χτενίστει στο δωμάτιο. Ολα τα συνήθει κοπλιμέντα αποδείχτηκαν άχρηστα. Δεν υπάρχει κανείς εδώ. Ποτέ δεν υπήρξε κανείς.


Αντρέ Μπρετόν- Πωλ Ελυάρ, Ο άνθρωπος, παραλληλόγραμμες εκδόσεις

εικονογράφηση Νταλί Σαλβαντόρ

Τα «μαλακισμένα»


Εμείς. Είμαστε τα «μαλακισμένα» των κρατικοδίαιτων δημοσιογράφων, το κακό σπυρί της κρατικής μηχανής. Οι ανυπάκουοι. Γεννηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια αλλά είναι σαν να ξέρουμε τον κόσμο από παλιά. Δείχνουμε μικροί και λίγοι αλλά είμαστε μεγάλοι και πολλοί. Έχουμε καθαρό κεφάλι, θάρρος και όρεξη για ζωή. Το βλέμμα μας δεν είναι πειραγμένο. Έχουμε τον τρόπο να παραμένουμε διαυγείς. Υποστηρίζουμε όσους νιώθουμε πως κέρδισαν με άξιο τρόπο την εμπιστοσύνη μας και όχι για να τιμωρήσουμε τους αντιπάλους. Στις παρέες μας δεν διηγούμαστε ιστορίες από το στρατό, ανέκδοτα του Λαζόπουλου ή πώς κατατροπώσαμε την καργιόλα στο ΙΚΑ που μας είπε να περιμένουμε στην ουρά.
Στη βιβλιοθήκη μας έχουμε βιβλία που γράφτηκαν για να διαβαστούν και να διδάξουν και όχι για να εξυπηρετήσουν. Στο τραπέζι μας έχουμε φίλους, αγάπες και ποτήρια γεμάτα καλό, φτηνό κρασί. Δεν πίνουμε από κυριλέ μπουκάλια νοθευμένα με κώνειο. Δεν βλέπουμε τηλεόραση, δεν χειροκροτούμε τους διάσημους αστέρες της πίστας με το όνομα στη μαρκίζα λαμπερό. Εμείς θαυμάζουμε τα δικά μας, ανέστια αστέρια, που στολίζουν τις νύχτες τον ουρανό και φωτίζουν όμορφα το σκοτάδι. Δεν είμαστε φανατισμένοι οπαδοί. Δεν κουνάμε σημαίες, δάχτυλα ή πολύξερα κεφάλια.
Τα αδέσποτα στους δρόμους δεν τα κλοτσάμε, σκύβουμε και τους κόβουμε ένα κομμάτι κουλούρι από εκείνο που τρώμε κι εμείς και περιμένουμε δίπλα τους μήπως πεινάνε ακόμα. Με τους μελαμψούς με το ξενόφερτο βλέμμα και τις μαϊμούδες Αρμάνι στα Προπύλαια δεν κάνουμε αστεία, παζάρια ή την πλάκα μας. Δεν νιώθουμε ανώτεροι από αυτούς. Τους κερνάμε ένα τσιγάρο και μια καλημέρα φιλική. Στα μάτια τους βλέπουμε αισθήματα και όχι τον εχθρό ή ένα παιδί.
Μπροστά στον άνθρωπο που απλώνει το χέρι διατακτικά γονατίζουμε για να μοιραστούμε αυτό που υπάρχει λέγοντας μια αυτονόητη, ανθρώπινη καλημέρα. Ακόμα και το δεσμοφύλακά μας είμαστε ικανοί να καλημερίσουμε. Πίσω από τα κάγκελα, μέσα στο μπουντρούμι. Εμείς. Οι οπαδοί μιας ουτοπίας που κάποτε θα σώσει τον κόσμο και τότε θα νιώσουμε σαν μικροί θεοί που συνεχίζουν να καυγαδίζουν με το χρόνο.
Στις διαβάσεις δεν ενοχλούμαστε από τους ανυπόμονους – είμαστε με το μέρος όσων αδημονούν. Οι αιτίες της αγανάκτησής μας είναι άλλες. Δεν μας αρέσουν οι παιδικές χαρές με το πλαστικό γκαζόν και τα αλουμινένια κάγκελα ασφαλείας. Φυτεύουμε δέντρα και φτιάχνουμε ελεύθερα περιβόλια εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Κάνουμε αντάρτικο χαράς στο κέντρο της πόλης και βάζουμε τα παιδιά να μυρίσουν αληθινά λουλούδια, να πιάσουν χώμα, να κοιτάξουν ένα μυρμήγκι να περνά.
Ακούμε μουσικές και ζούμε ιστορίες και ζωές που μιλάνε στην καρδιά και όχι στην τσέπη μας. Οι αυτοκτονίες, οι συλλήψεις, οι μαύρες μπλούζες, τα κίτρινα έντυπα και οι παρεξηγημένες αποχρώσεις μιας πάλαι ποτέ κόκκινης ματιάς που ξεθώριασε και ακροβατεί φλερτάροντας με την αχρωματοψία είναι για μας μαστίγια που μας τσούζουν καθημερινά. Είμαστε τα αγρίμια της εποχής, που πάνω στις πλάτες μας θέλουμε να σηκώσουμε τα βάρη όλου του κόσμου. Οι ρατσιστές, οι άγριοι, οι πουλημένοι δεν θα μας εξημερώσουνε ποτέ. Επειδή νιώθουμε ικανοί. Γενναίοι. Αήττητοι.
Μπαίνουμε σε άδεια σπίτια και τα γεμίζουμε με όνειρα και ζωή. Ζωγραφίζουμε με όμορφα χρώματα τη λύπη της αδειοσύνης και του πένθους. Στα δωμάτια των έρημων σπιτιών, εκεί που κάποτε υπήρχε μόνο σιωπή και μούχλα εμείς φτιάχνουμε ήχους, εικόνες, αιτίες για μεγάλα Ναι. Οι μέρες μας μοιάζουν με ανεμοθύελλες, που σαρώνουν την αιθαλομίχλη της στέρησης. Στη θέση της ήττας θέλουμε να βάλουμε έναν γαλάζιο, ελεύθερο ουρανό. Θα γίνει! Τα συρματοπλέγματα των ισχυρών θέλουμε να τα κάνουμε οάσεις. Είμαστε ανυπάκουοι και πεισματάρηδες. Μέσα μας ξέρουμε να καιγόμαστε από ασίγαστες φωτιές. Σαν όμορφα φυτίλια που κανείς δεν κατάφερε να τα χώσει σε ένα μπουκάλι και να τα κάνει καταστροφή. Από τα δικά μας μπουκάλια ρέει η έμπνευση, το ξεδίψασμα, το γλυκό μούδιασμα της αγάπης για τη ζωή. Τους τοίχους μας στολίζουν πράσινοι κισσοί, ωραία γκράφιτι, οι στίχοι του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη και της Γώγου. Όχι λογότυπα και διαφημίσεις.
Η δική μας αλητεία μοιάζει με γιορτή. Δεν ραγίζει καρδιές και τζαμαρίες. Τσακίζει τις άρρωστες προκαταλήψεις και τη βία όσων ασχημονούν. Οι εχθροί μας σπάνε την πόρτα μας, εμείς σπάμε το φόβο της εποχής μας. Εμείς. Τα «μαλακισμένα», οι καταληψίες και οι αντιρρησίες που κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια, που αντιστεκόμαστε, λέμε «όχι», τρώμε ξύλο, φτύνουμε βρισιές, ενοχλούμε, υπάρχουμε! Εμείς. Που χαμογελάμε και χαιρετάμε τον κόσμο μέσα από την κλούβα, με τις χειροπέδες βραχιόλια στους ασίγαστους καρπούς, επειδή ξέρουμε πως θα νικήσουμε. Και πως η ζωή είναι μάχη, πείσμα και ελπίδα.
Εμείς. Που όταν κλαίμε, από τον ουρανό πέφτουν κατακόκκινες νιφάδες. Που στην πηχτή αιθαλομίχλη της φτώχειας δεν βλέπουμε μονάχα τη μόλυνση του περιβάλλοντος αλλά και την τελετή λήξης της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μας. Που, παρ’ όλα αυτά, κρατάμε ζωντανή μέσα μας την ευχή αυτός ο κόσμος να αλλάξει κάποτε, παρόλους τους φόβους και τους ιερούς χρησμούς. Είμαστε οι φίλοι του Κεμάλ, αλλά δεν προχωράμε με φωτιά και με μαχαίρι στους δρόμους τα πρωινά. Δεν είμαστε νικημένα ξεφτέρια, είμαστε ανίκητοι αγωνιστές. Δεν κρατάμε ξίφη στα χέρια μας τις νύχτες, εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμη της σφιγμένης γροθιάς.
Εμείς. Ο αντίλαλος του τσαλαπατημένου ανίσχυρου που νιώθει και ξαναγίνεται ισχυρός. Οι διάδοχοι του χειμώνα, οι οπαδοί της άνοιξης. Ενώνουμε τις φωνές μας με τον λαθρεπιβάτη από το Πακιστάν, με τον κουρασμένο γέροντα από τα βάθη του χρόνου, με την καταπιεσμένη νοικοκυρά από το ημιυπόγειο και με το πεινασμένο παιδί από το γειτονικό σχολείο. Γινόμαστε όλοι μία και μοναδική φωνή. Τρομερή, σαν εκείνη τη λαλιά που κάποτε ξεσήκωνε καταιγίδες στην πλατεία και στα στενά. Μια φωνή που ακούγεται παντού, ταράζει, ξεβολεύει, εκνευρίζει, αντιστέκεται. Εμείς. Οι αντιρρησίες. Τα «μαλακισμένα» του 21ου αιώνα. Τα υπερβολικά. Το μπούμερανγκ στα μούτρα των ελεεινών. Η μόνη ελπίδα.

Πηγή: Μαρία Πετρίτση –συγγραφέας. – «Δρόμος της Αριστεράς» 19/1/2013

Dilka σημαίνει «καρδιά»



Αρχές του Χειμώνα στη Λακωνία είναι ακόμη καλοκαίρι. Απόγευμα με λιακάδα. Τα κλαδιά των δέντρων είναι φορτωμένα πορτοκάλια και ελιές. Φοράω το αγαπημένο μου ιατρικό γιλεκάκι. Ελέγχω την τσέπη μου για τα βασικά: θερμόμετρα και φακός. Φορτώνουμε μαζί με το μεταφραστή μου,  τον Ιτζάζ,  τo βαλιτσάκι με τα φάρμακα και το μικρό ψυγείο στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Της Μαριάνθης Παπαγιάννη, γιατρού.
Η ελονοσία στη Λακωνία είναι ένας ψίθυρος, μια ρωγμή στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Μια χαραμάδα που άνοιξε ξαφνικά και τους έφερε αντιμέτωπους με κάτι καινούριο. Κάθε μέρα ακούω πολλές συζητήσεις από τους ανθρώπους που προσπαθούν να δώσουν μια ερμηνεία σ’ αυτό που συμβαίνει στην περιοχή τους. Πολλοί πιστεύουν ότι φταίνε οι μετανάστες από το Πακιστάν και γραφούν συνθήματα με γαλάζιο ατσάλι στους τοίχους «έξω οι Πακιστανοί». 
Οι ηλικιωμένοι της περιοχής μού λένε: «εμείς, παιδί μου, την ξέρουμε την ελονοσία από παλιά, είχαμε και τότε που ήμασταν φτωχοί, στον πόλεμο». Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, λίγοι, που δεν θέλουν να μιλάμε για αυτό, σαν να προσπαθούν με ξόρκια  να διώξουν το κακό.
Η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βρίσκεται στη Σκάλα Λακωνίας από τον Απρίλιο του ‘12. Μας έφερε εδώ η ασθένεια. Κάθε απόγευμα πηγαίνουμε στα καταλύματα των μεταναστών για να κάνουμε ενεργητική αναζήτηση κρούσματος. Προσπαθούμε να θερμομετρήσουμε όσο πιο συχνά γίνεται τους ανθρώπους, ώστε να ανακαλύψουμε εγκαίρως αν κάποιος έχει πυρετό. Αν έχει, κάνουμε το γρήγορο τεστ για την ελονοσία, παίρνουμε αίμα και αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, χορηγούμε την κατάλληλη θεραπεία. Κάνουμε όμως και αλλά πράγματα: πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ενημέρωση του ντόπιου πληθυσμού για την ασθένεια κ.α.
Πάμε πάλι στην αρχή όμως, σε εκείνη τη μέρα στην αρχή του Χειμώνα. Εγώ και ο Ιτζάζ μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να πάμε στα καταλύματα των μεταναστών και να προσφέρουμε στοιχειώδη ιατρική βοήθεια. Τα καταλύματα των μεταναστών βρίσκονται μέσα και έξω από τα χωριά, πολλά από αυτά κρυμμένα σε περιβόλια με πορτοκαλιές και ελιές. Ευτυχώς, η σύγχρονη τεχνολογία και το google earth μάς βοήθησαν να τα χαρτογραφήσουμε και να τα βρίσκουμε εύκολα.
Πρώτος σταθμός «ο περιστερώνας». Έτσι αποκαλεί η ομάδα μας αυτό το σπίτι, όπου περίπου 15 άνθρωποι ζουν στριμωγμένοι σε μια αποθήκη, ανάμεσα σ’ ένα κοτέτσι και έναν περιστερώνα. Μέσα σε ένα περιβόλι με πορτοκαλιές, λίγο έξω από το χωριό. Το τραπέζι που τρώνε απέχει περίπου ένα μέτρο από το κλουβί των περιστεριών. Οι κότες τριγυρνάνε παντού ελεύθερες.
Εκεί πάμε να συναντήσουμε έναν 28χρονο, τον Ααμίρ, o όποιος είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο την προηγούμενη εβδομάδα με πολύ βαριά σιδηροπενική αναιμία και πήρε χθες εξιτήριο. Αυτός ο νεαρός μάλλον έφαγε πολλά πορτοκάλια και καθόλου κρέας, για να στείλει όσο περισσότερα χρήματα μπορούσε πίσω στο Πακιστάν. Και κάπως έτσι, με αυτή τη διατροφή, κατέληξε στο νοσοκομείο. Υποσιτισμός στην Ελλάδα του 2012… Ο υποσιτισμός παίρνει την ελονοσία από το χέρι και πάνε να κρυφτούν πίσω από ένα ζουμερό πορτοκάλι.
Στο ίδιο σπίτι, μόλις τελειώνω τη συζήτηση με τον Ααμίρ, με πλησιάζει ένας νεαρός άνδρας που ονομάζεται Τζαμάλ, γύρω στα 18, και μου λέει ότι έχει πόνο στην καρδιά κάθε βράδυ. Συζητάμε για λίγο για τα συμπτώματά του. Ο νεαρός σφίγγει νευρικά τα δάχτυλά του. Στο πρόσωπό του έχει ακόμη σημάδια ακμής. Βρίσκεται στην Ελλάδα 3 μήνες. Χρωστάει σε αυτόν που τον έφερε εδώ 3.000 €.
Κάθε βράδυ, αν δεν μιλήσει στη μητέρα του, νιώθει έναν πόνο στην καρδιά, ζαλίζεται και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Ανησυχεί για τη μητέρα του που είναι άρρωστη. Τον καθησυχάζω αλλά δεν ξέρω πόσο είμαι πειστική. Βάζουμε σε όλους θερμόμετρο και ευτυχώς κανείς τους δεν έχει πυρετό.
Μετά, κάποιος φέρνει σ’ εμένα και στον Ιτζάζ αναψυκτικά. Μας ευχαριστούν θερμά. Χαμογελάμε ντροπαλά και εγώ προσπαθώ να πω «ευχαριστώ» στα urdu, τη γλώσσα του Πακιστάν. Πίνουμε το αναψυκτικό και φεύγουμε.
Επόμενο σπίτι που θα επισκεφτούμε είναι το σπίτι της κυρίας Καλλιόπης, ελληνίδα, 60 ετών. Δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λακωνία. Όταν την προηγούμενη εβδομάδα ανέβασε υψηλό πυρετό και ένιωσε ρίγος, νόμισε πως είχε πάθει ουρολοίμωξη, όπως πριν λίγα χρόνια. Πήγε στο κέντρο υγείας της περιοχής όπου εκτός από εξέταση ούρων, υποβλήθηκε και στο γρήγορο τεστ της ελονοσίας (όλοι οι γιατροί του κέντρου υγείας της περιοχής είναι πλέον εκπαιδευμένοι σ ‘ αυτό).

Το τεστ  βγήκε θετικό και μετά αμέσως τηλεφώνησαν  στην ομάδα μας για να αναλάβουμε το περιστατικό.  Όταν πρωτοσυνάντησα την Καλλιόπη  περίμενα να δω μια πολύ φοβισμένη γυναίκα και είχα ένα γεμάτο οπλοστάσιο με καθησυχαστικά λόγια. Σκεφτόμουν πως μάλλον η ελονοσία θα την έχει κατατρομάξει. Εκείνη μας περίμενε χαμογελαστή στην αυλή της με γλυκό του κουταλιού ήδη σερβιρισμένο.

Όχι, δεν την τρόμαζε η ελονοσία. Είχε και η μητέρα της παλιά, τότε που ήταν όλοι φτωχοί,  μας είπε. Είχε και η μεγάλη της αδερφή. Και οι δυο είχαν γίνει καλά. Ούτε όταν της είπαμε ότι εξαιτίας της ελονοσίας έχει πολύ χαμηλά αιμοπετάλια και, αν και δεν χρειάζεται να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο,  πρέπει να της παίρνουμε κάθε μέρα αίμα για έλεγχο, τρόμαξε. Σήμερα είναι μάλλον ο τελευταίος της αιματολογικός έλεγχος. Τα αιμοπετάλια της αυξάνονται. Μας περιμένει στο ίδιο σημείο της αυλής της και σήμερα. Και όταν της λέω πως τέλος οι καθημερινές αιμοληψίες και όλα πήγαν καλά, μου χαμογελάει και μας ευχαριστεί με τον ήρεμο τρόπο της.
Το επόμενο σπίτι το αποκαλούμε «το βόλεϊ» γιατί στην αυλή υπάρχει ένα σκισμένο δίχτυ βόλεϊ. Μοιάζει με μια ανεστραμμένη, επικίνδυνη αυλή των θαυμάτων. Υπάρχει ένα τρακαρισμένο παλιό αυτοκίνητο, πολλά σκασμένα λάστιχα, σωροί με σκουπίδια, μια μεγάλη γούνινη ασπρόμαυρη τίγρη και ένας ζωντανός μαύρος κουτσός σκύλος. Σπασμένες πλαστικές καρέκλες, μονόφθαλμες γάτες, λάστιχα ποτίσματος, προφυλακτήρες αυτοκίνητων και
στάσιμα νερά. Σ’ αυτό το σπίτι ζουν συνωστισμένοι 35 άνθρωποι.
Εδώ μένει ο Ιμάν, που διαγνώσαμε με ελονοσία στην αρχή της εβδομάδας. Κάθε μέρα ερχόμαστε για να του δώσουμε τα φάρμακά του. Εδώ ζει και ο Κασίμ που ήρθα για να δω σήμερα. Ο Κασίμ είναι 19 χρονών, πολύ αδύνατος και βήχει εδώ και 2 μήνες. Μερικές φορές τη νύχτα νιώθει πως έχει πυρετό, ωστόσο κάθε πρωί ξυπνά στις 5 για να μαζέψει πορτοκάλια. Δουλεύει μέχρι τις 6 το απόγευμα και πληρώνεται ανάλογα με τα τελάρα που θα μαζέψει.
Το στηθοσκόπιό μου ακουμπά σε μια λεπτοκαμωμένη πλάτη. Ακούω κάτι που δεν μου αρέσει. Τον εξετάζω λεπτομερώς. Έχει και διογκωμένους λεμφαδένες. Η φυματίωση  κάθεται σταυροπόδι σε μια σπασμένη καρέκλα και ισορροπεί με τις αμφιβολίες μου...Η φυματίωση βήχει και καθαρίζει το λαιμό της περιμένοντας να διαλέξω εγώ το τόνο για να εξηγήσω στον Κασίμ τι του συμβαίνει. Ο Κασίμ θα πάει στο νοσοκομείο της Σπάρτης, στον πνευμονολόγο, για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση. Η φυματίωση πιάνει αγκαζέ την ελονοσία και με κοιτάζουν και οι δυο περιπαικτικά. Φεύγουμε από το «βόλεϊ». Έχει ήδη νυχτώσει.
Χτυπάει το τηλέφωνο του μεταφραστή μου. Απαντά έντονα στα urdu.  Αυτό το τηλέφωνο είναι hot line, η γραμμή δηλαδή στην οποία μπορούν να τηλεφωνήσουν όλοι, Έλληνες και μετανάστες, για να μας ειδοποιήσουν ότι έχουν πυρετό. Όταν δεχόμαστε τέτοιες κλήσεις, δηλαδή, κάθε μέρα, προσπαθούμε να ανταποκριθούμε γρήγορα και να βρεθούμε εκεί που μας κάλεσαν όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Έτσι, μετά το τηλεφώνημα, κατευθυνόμαστε στη Γλυκόβρυση, ένα κοντινό χωριό.
Το σπίτι που ψάχνουμε είναι σ’ ένα μικρό δρόμο, χωμένο στις πορτοκαλιές. Τελικά βρίσκουμε τη σωστή στροφή. Ο δρόμος στενεύει. Καλαμιές και κλαδιά δέντρων ακουμπούν στο αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο βρίσκει στο έδαφος και μου σβήνει. Αλλά τώρα πια έχω συνηθίσει σ’ αυτά. Βάζω πάλι μπρος και ξεκινάμε. Σε λίγο φτάνουμε στον προορισμό μας. Μια τσιμεντένια αποθήκη στην οποία ζουν, στο ίδιο δωμάτιο, 3 άτομα.
Ανάβω το φακό μου γιατί αυτό το κατάλυμα δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα και προχωρώ, προσπαθώντας να αποφύγω μια γάτα που μπλέκεται στα πόδια μου και τις λακκούβες του δρόμου. Καθόμαστε στην αυλή, με τους φακούς μας αναμμένους. Εδώ μας περιμένουν δυο ασθενείς. Ο Φιρντός, που  παραπονιέται γιατί από χθες έχει γεμίσει κόκκινα σπυράκια στα χέρια και στα πόδια και ξύνεται συνέχεια.
Με τη βοήθεια του Ιζάζ μου λέει ότι χθες έκοβε χόρτα όλη τη μέρα και μετά έβγαλε τα σπυράκια. «Γάντια φορούσες», τον ρωτάω. Μα τι ρωτάω κι εγώ... «Όχι βέβαια». Γιατί συνήθως αυτά τα χέρια που έρχονται από το Πακιστάν για να κόψουν τα χόρτα μας στη Λακωνία δεν χρειάζονται προστατευτικά γάντια. Εξάλλου, αν πάθουν κάτι, θα έρθουν άλλα χέρια από το Πακιστάν, σκέφτομαι ειρωνικά. «Φιρντός, φίλε μου, να ζητήσεις γάντια από το αφεντικό σου», του λέω, αφού τον διαβεβαιώνω πως δεν έχει κάτι σοβαρό και του δίνωτα κατάλληλα φάρμακα και οδηγίες. Αυτό που θα ήθελα να είχα πει, ζει κρυμμένο στο λαιμό μου: «Φιρντός, φίλε μου, θα μιλήσω στο αφεντικό
σου για να σου δώσει  γάντια». Δεν το λέω, το καταπίνω και το αφήνω να κατέβει στο στομάχι μου.  Ο άλλος ασθενής μας, ο Ζαφάρ, είναι εκείνος που έκανε την κλήση στο hot line και έχει πυρετό, πονόλαιμο και βήχα και πόνο σε όλο του το σώμα.
Στερεώνω το φακό στο κεφάλι μου και ετοιμάζω τα σύνεργα μου. Φέρνω την πτυσσόμενη καρέκλα και το τραπέζι που έχω πάντα στο αυτοκίνητο γιατί σε πολλά από τα σπίτια που πηγαίνουμε δεν υπάρχει κανένα έπιπλο κι εγώ τα χρειάζομαι για την αιμοληψία. Με το φως δύο φακών και ενός κεριού, σε αυτή τη «ρομαντική» ατμόσφαιρα, παίρνω από τον  Ζαφάρ δύο μπουκαλάκια αίμα και κάνω το γρήγορο τεστ για την ελονοσία. Περιμένουμε 15 λεπτά για το αποτέλεσμα. Αρνητικό. Ο Ζαφάρ έχει ένα απλό κρυολόγημα.
Του εξηγώ τι πρέπει να κάνει και τον καθησυχάζω. «Δηλαδή πόσες μέρες όχι πάει δουλειά», με ρωτάει. «Δύο», απαντάω διστακτικά.  Ο Ζαφάρ γνέφει καταφατικά. Μετά, ένα ζεστό πιάτο με ρύζι, dal και  roti προσγειώνεται μπροστά μου. Είναι καυτερό, καθησυχαστικό και νόστιμο.
Μοιράζομαι με τους ασθενείς μου ένα μεγάλο πιάτο με φαγητό, σε μια αυλή, ανάμεσα σε πορτοκαλιές και με το φως δύο φακών και ενός κεριού. Η καρδιά μου («dilka» στα urdu)  χοροπηδά ξέφρενα μέσα μου, και είναι αυτό που με κάνει να ξεχνώ για λίγο τη φυματίωση, τον υποσιτισμό και την ελονοσία που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Σε λίγο θα γυρίσουμε σπίτι, θα συναντήσουμε την υπόλοιπη ομάδα, θα καθίσουμε στο μπαλκόνι να ξεκουραστούμε και θα αρχίσουμε άλλη μια από τις ατέλειωτες συζητήσεις μας…
Τι φταίει για την ελονοσία εκτός από το ομολογουμένως «πανέξυπνο» παράσιτο που λέγεται πλασμώδιο; Και για άλλη μια φορά θα καταλήξουμε: φταίει η φτώχεια και η αδιαφορία. Και αυτό δεν είναι η φιλοσοφική μου εξήγηση, ούτε σχήμα λόγου. Είναι μια τεκμηριωμένη, ιατρική απάντηση στην καθημερινή ερώτηση που θέτω στον εαυτό μου.
Μεταξύ Μαρτίου- Οκτωβρίου 2012 οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συνεργαστήκαμε με ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ και τις τοπικές αρχές στη Λακωνία για την πρόληψη, την επιδημιολογική επιτήρηση,  την εργαστηριακή διάγνωση, τη θεραπεία και την ενημέρωση του πληθυσμού για την ελονοσία. 
Όλα τα ονόματα ασθενών σ’ αυτό το άρθρο έχουν αλλαχθεί

24 Ιανουαρίου 2013

                   νικολας ασιμος, παρατα τα

τι είναι η επίταξη


"Η απεργία είναι δικαίωμα ατομικό και συλλογικό κατοχυρωμένο βάσει Συντάγματος. Σε περίπτωση όμως που διακυβεύεται δημόσιο αγαθό, όπως η ελεύθερη κυκλοφορία και μετακίνηση, η κυβέρνηση μπορεί με υπουργική απόφαση να αναγκάσει τους απεργούς να επιστρέψουν στην εργασία τους.

Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, προβλέπεται πειθαρχικός έλεγχος. Υπάρχουν ποινικές και πειθαρχικές ευθύνες και κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης μπορεί να υπάρξει και αυτόφωρο"
Συγκεκριμένα στο Σύνταγμα αναφέρεται ότι η επίταξη προβλέπεται "κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία".
Ειδικότερα, το άρθρο 18 του Ν.Δ. /17/1974 επιτρέπει την πολιτική επιστράτευση του προσωπικού, σε περίπτωση πολιτικής κινητοποίησης.
Το Ν.Δ. 17/1974 εκδόθηκε πριν από την ισχύ του Συντάγματος του 1975 με βάση τις διατάξεις του Συντάγματος του 1952.
Το εν λόγω Διάταγμα αναφέρει ότι κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση προκαλούμενη είτε από φυσικά ή από άλλα γεγονότα ή από ανωμαλίες κάθε φύσης και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την παρακώλυση και τη διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.
Η πολιτική επιστράτευση τίθεται σε ισχύ με απόφαση του εκάστοτε υπουργού (στη συγκεκριμένη περίπτωση του κ. Χατζηδάκη) και προβλέπει να μοιραστούν φύλλα ατομικής προσκλήσεως (τα φύλλα "Επίταξης Προσωπικών Υπηρεσιών").
Όσοι αρνηθούν να υπακούσουν, δικάζονται με αυτόφωρο. Σε περίπτωση που λείπει ο παραλήπτης του φύλλου πορείας, αυτό θα θυροκολληθεί στο σπίτι του και θα πρέπει να εντοπιστεί άμεσα από την Αστυνομία.
"Το αυτόφωρο μπορεί να υπάρξει για όσους δεν εμφανίζονται στη βάρδια τους αλλά και για όσους είναι συγκεντρωμένοι στο αμαξοστάσιο, στους οποίους μπορεί να απαγγελθεί το αδίκημα παρακώλυσης συγκοινωνιών. Οι απολύσεις είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν, εκτός αν οι απεργοί έχουν παραβιάσει τη σύμβαση επανειλημμένα. Επίταξη γίνεται κατά βάση σε δημόσιες υπηρεσίες, όμως στην "Αττικό Μετρό Α.Ε.", μπορεί να γίνει καθώς η λειτουργία της έχει να κάνει με δημόσιο αγαθό. Ωστόσο ποινές μπορεί να υπάρξουν, όπως οικονομικό πρόστιμο".
Υπενθυμίζεται ότι η "ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΑΕ" (ΑΜΕΛ ΑΕ) είναι κατά 100% θυγατρική της εταιρείας ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ και η διοίκηση της διορίζεται από το Δημόσιο, το οποίο αποτελεί και τον μοναδικό της μέτοχο.
Με τον Ν. 1955/91 η εταιρεία ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, μητρική της ΑΜΕΛ ΑΕ (νυν ΣΤΑΣΥ), εξαιρέθηκε από τον δημόσιο τομέα.
Οι θυγατρικές εταιρείες διαθέτουν ίδια και διακριτή, σε σχέση με την μητρική εταιρεία, νομική προσωπικότητα, αποτελούν δηλαδή αυτοτελή νομικά πρόσωπα και η σύνδεση τους με την μητρική εταιρεία περιορίζεται στην χρηματοοικονομική συμμετοχή της τελευταίας και στον εκ μέρους της διορισμό των διοικήσεων των θυγατρικών.
Χρονικό επιστρατεύσεων
- 1979: επιστρατεύονται οι τραπεζικοί υπάλληλοι, αφού με την απεργία τους είχαν «παραλύσει» οι τράπεζες.
- 1983: επιστράτευση των οδηγών - ιδιοκτητών βυτιοφόρων εξαιτίας της παρατεταμένης απεργίας τους. Παράλληλα, είχε κηρυχθεί και επίταξη των βυτιοφόρων αυτοκινήτων υγρών καυσίμων δημόσιας χρήσης και πολιτική επιστράτευση των οδηγών - απεργών. (Το ΣτΕ το οποίο εξέτασε την προσφυγή των απεργών, δικαίωσε την απόφαση της διοίκησης, συνδέοντας την παρατεταμένη απεργία με το μεγάλο κύμα κακοκαιρίας και την έλλειψη καυσίμων σε νοσοκομεία).
- 1986: επιστράτευση των χειριστών και ιπτάμενων μηχανικών της Ολυμπιακής Αεροπορίας.
- 1994: επίταξη των λεωφορείων πολιτών που είχαν συμβληθεί με τον ΟΑΣΑ.
- 2002: πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών, ύστερα από τα σοβαρά προβλήματα αποκλεισμού της νησιωτικής Ελλάδας, εξαιτίας της παρατεταμένης απεργίας της ΠΝΟ.
- 2006: πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών.
- 2010: πολιτική επιστράτευση για τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων δημόσιας χρήσης.
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ:
ΝΔ 17/1974: ΠΕΡΙ ΣΧΕΔΙΑΣΕΩΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ (34159)

χειμερινοί κολυμβητές, ρωμυλία

Έφυγες μόνος σου να πας στη Ρωμυλία
Να βρεις τους θείους σου και τους άλλους συγγενείς.
Έτσι όπως πήγες, πάλι μόνος θα γυρίσεις, 
οι συμπαγείς σου ζουν σε κόσμους συγγενείς.

Μοναξιά, μοναξιά, των ονείρων μας θεά, 
συ, που χάρισες ανάσα στη χαμένη μου καρδιά.

Φλυαρούν και με λεν τιποτένιο και χαζό, 
το κορίτσι μου κρυώνει κι εγώ πέφτω στο νερό.

Κι όταν τον Αύγουστο θα βγει το φεγγαράκι,                              

εμείς θα πλέουμε σε άλλους ουρανούς, 
που η παγωνιά τους δε θα μοιάζει με τους ίσκιους, 
που αφήνει πίσω της η άδικη ζωή.

Λείπει η αγάπη και λοιπά, δεν περνούν σ᾿ εμάς αυτά
μες στο πάθος μας, φιστίκια φύγαν, κάνανε φτερά


Κάθε ώρα και λεπτό, το μαχαίρι στο λαιμό, 
το κορίτσι μου φωνάζει: Έλα, άλλο δε βαστώ.





καλή σας νύχτα!

Ένα χρονο μετά...

F. Pessoa (1888 - 1935) 

Όλοι εμείς οι ζωντανοί ξοδεύουμε


Μία ζωή, στο να τη ζούμε,
Μια άλλη, στο να την σκεφτόμαστε.
Και η μόνη ζωή που έχουμε
Μοιράζεται ανάμεσα
Στην αληθινή και την ψεύτικη.


Αλλά ποια είναι η αληθινή
Και ποια είναι η ψεύτικη
Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει.
Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας
Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή
Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη.
 

Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου



Μὴν μὲ μαρτυρήσεις!
Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πῶς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα!
Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια
ποὺ πέρασα. Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα. Καὶ τὰ ἄστρα
ποὺ εἶδα. Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου,
ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος
εἶναι ὄμορφος!


Κωστας Ουρανης

23 Ιανουαρίου 2013

Ξεκούραση μετά τη δουλειά

Loriot,

Ξεκούραση μετά τη δουλειά 

Το σύμπαν-μοναξιά


Ν.Α

Τις οπώρες της μέρας κλώτσησε η γη
Μια γυναίκα , μια μόνη , δεν κοιμάται
Τα παράθυρα κλειστά .

Μια γυναίκα κάθε νύχτα
Ταξιδεύει σε μεγάλο μυστικό .

Χωριά κουρασμένα
Που τα κορίτσια γυρνούν με χέρια γυμνά
Σαν συντριβάνια
Η νιότη φουντώνει μέσα τους
Και γελάει πατώντας στα νύχια
Χωριά κουρασμένα ,
Όπου όλα τα πλάσματα είναι ολόιδια .


Πωλ Ελυαρ

21 Ιανουαρίου 2013



Γράφει ο Costinho 
παίζουν κιθάρα, αυτή είναι η πραγματική ζωή
Χρήστος Βακαλόπουλος
anomia_edit
Τους ακούς να κάνουν τους κήρυκες από τις αντέννες και το γυαλί και ψαρώνεις· ή ψαρώνει η θειά σου η νοικοκυραία κι ο οικογενειακός φίλος σου ο νοικοκύρης κι αυτός -παλιά ροκ, ροκάς- που έχει να κατέβει στο δρόμο από τότε που ο λαλιώτης πήγαινε στις επετείους του πολυτεχνείου και το γιαούρτι ήταν μόνο βραδινό γεύμα διαίτης. Ακούς τοπωνύμια της Αθήνας, άγνωστα, άβατα, ακούς για βίλες, ακούς για μπόμπες, για καλάσνικοφ, για απεργίες, όλα μαζί σ’ένα σάλιο, σ’ένα ρόγχο, κι όλες οι προτάσεις να κλείνουν με τη λέξη ανομία. Σε όλες τις κλίσεις, όλες τις εκφορές, σαν επωδός, ενώ προσπαθείς να συνταιριάξεις τη ντίσνεϊλαντ ενημέρωση με τα σκατά γύρω σου, αυτά που πλέον έχεις δει, τα βλέπεις, τα’χεις νιώσει ίσως -όχι ακόμα στο πετσί σου, αλλά κοντά είσαι, αν έχεις πετσί βέβαια.
Γιατί είσαι από αυτούς που γυρνάνε στο δρόμο και βλέπουν ζωή, βλέπεις τους ανθρώπους πως κινούνται, πως μιλάνε, πως σκυλοβρίζονται, πως ανταλάσσουν ματαιώσεις, πως λιώνει ο ένας μέσα στο κουρασμένο βλέμμα του άλλου, πως το μεροκάματο κι η αγωνία μουγκρίζουν κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων, πως στην άσφαλτο αυλακώνεται ο επικαθήμενος ζόφος για να υποδεχτεί το αίμα. Το αίμα. Σε λίγο πρέπει να του κάνουν φανάρι να περνάει κι αυτό με τη σειρά του. Αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, πεζοί, ματαιώσεις, αίμα. Εσύ γυρνάς στο δρόμο, χάνεσαι στις διαβάσεις, χαζεύεις τα κορίτσια και τ’αγόρια που κατάφεραν και έμειναν κορίτσια και αγόρια και κοιτάζουν κορίτσια και αγόρια, δεν έγιναν τέρατα, δεν έγιναν φρούρια, δεν έγιναν νόμοι, δεν έγιναν στατιστικά στοιχεία. Εσύ τα βλέπεις όλα στο δρόμο, γι’αυτό στο μεσημεριανό τραπέζι με τους νοικοκυραίους απόντες της πραγματικής ζωής, δεν μπορείς παρά να βγάλεις καπνούς. Ή να τρελαθείς, αφού η πραγματικότητα είναι άλλη από αυτή που ακούς στα στόματα των κοντινών σου. Την είδες πως είναι άλλη. Κι όταν ανοίξει η τηλεόρασή τους, όταν αρχίσουν την παρλάτα οι ληγμένες γραβάτες τους, η πραγματικότητα παραμορφώνεται κι άλλο.
Στο ψιθυρίζει ο Βακαλόπουλος όμως -και ξέρω πως απ’αυτό ακόμα κρατιέσαι- πως το σωστό είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, σωστό είναι να είσαι φυσικός. Σιγά μην μπορούν αυτοί να τον ακούσουν. Αυτοί το σωστό το αγοράζουν, το βαφτίζουν, το χτενίζουν. Δεν είναι δικό τους, είναι κατοικίδιο. Είναι νοικιασμένο σωστό· είναι το νόμιμο. Γιατί υπάρχει κι αυτή η ανομία ξέρεις· νόμιμη εντελώς. Είναι οι νόμιμες πράξεις τους, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που καταργούν τους νόμους νόμιμα, νεότεροι νόμοι πάνω στους νέους πάνω στους παλιούς. Ο νόμος μπογιά· στρώσεις ολόκληρες από νόμους, σήμερα ο νόμος μας είναι καφεκόκκινος, αύριο τον κάνουμε μπλε να ταιριάζει με το αιγαίο και την ανάπτυξη. Έχουν βαφτίσει νόμο κάθε όρεξη και διεστραμμένη επιβουλή τους και ανομία χρίζεται πια η καθημερινή πράξη, ανομία είμαστε όλοι οι μακριά από τη διαστροφή, ανομία είναι το σωστό. Ανομία είναι η φυσική σου τάση να κοιτάξεις τον διπλανό σου, τον λιγότερο βολεμένο ή τον ανέστιο όσο κι εσύ, και να τον ρωτήσεις τι έχει, τι χρειάζεται. Το συσίτιο, η συλλογική κουζίνα, το κοινόβιο, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Όλα ανομία, όλα ποινικοποιημένα.
Κι από την άλλη, η ανομία του τουρισμού και της αυθαίρετης ανάπτυξης, των πρόσθετων διατάξεων και των επιπρόσθετων βουλευμάτων που διορθώνουν στη βράση το νόμο, η ανομία των υποσχόμενων αγορών, των τσιμεντωμένων ονειρώξεών τους, των βιασμένων τοπίων που δεν έχει μείνει δέντρο όρθιο. Στην ποιότητα της αυτής δημοκρατίας, της αυτού δημοκρατειότητας, ο νόμος είναι διάταξη και όχι μέτρο δικαιοσύνης. Τους ακούς να εκφέρουν το “δημοκρατικά εκλεγμένος” με χροιά και τόνο που εννοεί “κάνω ό,τι γουστάρω”. Ο δημοκρατικά διαβιών πολίτης δεν είναι εκλεγμένος, δεν είναι μέγεθος, δεν είναι φωνή, δεν κάνει τίποτα που να γουστάρει, δεν μπορεί να κάνει, δεν έχει δικαίωμα. Μόνο φόρους και ψήφο· κι ό,τι άλλο ξημερώσει ως άρρωστη όρεξη.
Για κάθε ανομία σου, έχουν μία μεγαλύτερη. Για κάθε φωνή που αρθρώνεις, έχουν κι από ένα οργανωμένο μόκο, μια εγκληματική ομερτά, πληρωμένη και μοιρασμένη σε χιλιάδες άπειρες τυπωμένες λέξεις και καλοχτενισμένη φωτοβολία -τηλεόραση με μπριγιαντίνη, στόματα που ανοιγοκλείνουν και εκπνέεουν κούφιες εικόνες, γεμάτες αίμα και ψέμα, τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου που’λεγε κι ο Τζιμάκος. Για κάθε εγκαταλελειμένη βίλα που την πήρες κουφάρι και φύτεψες ζωή στους τοίχους, χτίζουν ένα Mall -το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην ευρώπη, η πιο παράνομη κατάληψη δημόσιου χώρου έβερ. Για τα εκατοντάδες άδεια μπουκάλια που βρήκαν και σκούζουν και οδύρονται, έχουν από μια σπαρτιάτικη γιάφκα όπου όλα θάβονται γλυκά, τίποτα δε συνέβη, τίποτα δε συνέβη. Όπλα, εκρηκτικά, χειροβομβίδες, τεκμήρια αίματος, αλλά δε συνέβη τίποτα. Εκεί που βρωμάει θάνατος, δε συνέβη τίποτα, δικός τους είναι έτσι κι αλλιώς, τον θάβουν. Εκεί που μυρίζει ζωή, εκεί είναι που τους καίει. Γιατί σπάει μύτη η μυρωδιά της, γιατί τους μπαίνει στη μύτη, γιατί δεν το αντέχουν. Οι μάσκες που φοράνε για να μας γαμάνε με ιλουστρασιόν χαμόγελο και βαλσαμωμένο χάι από το πτώμα του πέτρου κωστόπουλου για να το χαιρόμαστε, δεν είναι ανομία. Οι μάσκες που φοράμε για να τους υποφέρουμε, για να αντέχουμε τις χημικές ανάσες τους, αυτές είναι.Τα τάγματα εφόδου στην υπηρεσία του Μεγάλου Θανατικού δεν είναι ανομία· οι απεργίες είναι. Οι διεκδικήσεις, οι σηκωμένες γροθιές, η αγκαλιά στο σύντροφο, το χαμόγελο πάνω από τις χειροπέδες. Ό,τι ζητάει ζωή.
Δεν είναι ανομία ο Κάβος, τα Μάλλια και το Φαληράκι, δεν είναι ανομία ο τουρισμός της πρέζας και του αλκοολικού ξύλου. Είναι όμως η σκηνή που έστησες στην Ανάφη, στην Ικαρία, στη Δονούσα, στην Ελαφόνησο· όσο δεν καταναλώνεις, παράγεις ανομία. Δεν είναι ανομία οι τσαμπουκάδες παρκαδόροι που δεν αφήνουν, με το αφορολόγητο μαύρο αζημίωτο, σπιθαμή ασφάλτου απάτητη -δημόσιας ασφάλτου, ναι. Ανομία είναι που ψάχνεις να παρκάρεις στο κέντρο της πόλης μπας και κάνεις κάποια δουλειά και έρχεται ο αργόσχολος τιμωρός ρουσφετόμπατσος του δήμου και σου κόβει μπουγιουρντί. Στην ανομία της αλληλεγγύης σου παίρνεις μαζί σου το πρεζάκι -τον ανέστιο και πλάνητα, τον ξεπεσμένο. Από αυτή την ανομία εξαιρείται η επίχρυση κόκα των κοσμικών γκαλά, η ντέλικεητ πρέζα της παραλιακής, οι διαλυμένες μύτες της πιο χάι μπουρζουαζίας που δεν μπορούν πια ούτε να μυρίσουν. Πέντε μπλοκ πάνω από την πλατεία Εξαρχείων, η τιμή της πρέζας διπλασιάζεται και έρχεται ντελίβερι σε βελουδένια πουγκιά να συνοδεύει το γκουρμέ σούσι, αλλά αυτό δεν είναι ανομία. Αυτό είναι ειδήσεις του σταρ, είναι η φωτεινή πλευρά της ζωής.
Κλείνουν το ΕΚΕΒΙ· ασύμφορη η διαχείριση του βιβλίου, δεν είναι κεφάλαιο το βιβλίο. Μας διαβεβαιώνουν όμως ότι η γιουροβίζιον τη γλίτωσε· θα απολαύσει κανονικά τη συμμετοχάρα μας, πάλι ουρλιαχτά με σημαιάκια. Σύμφορο αυτό· συμφορά. Λέω συμφορά και θυμάμαι τις φωτιές. Θυμάμαι τη Ζαχάρω, δήμαρχος λεβέντης. Εκλεγμένος· με κουμπούρι. Αποκαϊδια ο Καϊάφας σε δύο μέρες, αποχαρακτηρισμός από το πρόγραμμα natura σε μία μέρα. Αγορά της γης στη μισή τιμή, ιόνια οδός. Κι άλλες ευκαιρίες για κατανάλωση, μίζα, ξέπλυμα. Ανάπτυξη. Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναγνωρίζεται μόνο άμα κυλάει χρήμα, μόνο όταν έχει στόχους. Ιδιωτική πρωτοβουλία δεν είναιδεκαπέντε παιδάκια που βάφουν τα πρόσωπά τους και χορεύουν πάνω σ’ένα μπαλόνι, ζωγραφίζοντας με όνειρο τους τοίχους ενός σπιτιού που αλλιώς θα’χε ρημάξει. Το κεφάλαιο αναγνωρίζει μόνο νομικά πρόσωπα -όχι απαραίτητα νομοταγή βέβαια. Κι όσο το δυνατόν: λιγότερο συλλογικά -μόνο ομαδοποιήσεις ορέξεων των ληγμένων αδηφάγων καρχαριών καταλαβαίνει, όχι αλληλλεγγύες και μαλακίες. Όταν λέει ιδιώτης, εννοεί μηχανισμό που επιστρέφει κέρδος και υπερκέρδος. Ούτε στις λέξεις δεν δείχνει συνέπεια το μπάσταρδο. Είναι καιρός να την ονομάσουμε απλά και ίσια “εταιρική πρωτοβουλία” ή, ακριβέστερα, εταιρική πρωτοβουλία στους κόλπους της μαμάς κρατικής νομενκλατούρας που ανομεί και νομοθετεί -ένα πράμα και το αυτό.
Είναι αυτοί που μας πρήζουν τα συκώτια ότι θα γυρίσουμε στο ’60 με την ανομία μας, κι είναι οι ίδιοι που έρχονται κατευθείαν από εκεί: αισθητική χωροφύλακα, πολιτική συνείδηση τσιφλικά, ανάπτυξη πλέη μπουζούκι για μένα. Είναι αυτοί που καταδικάζουν τη βία απ’όπου κι αν προέρχεται. Γιατί αυτοίπροέρχονται από τη βία. Και ενοχλούνται από την αοριστία του απ’όπου, ειδικά όταν δεν κυλάει χρήμα. Βίλα χωρίς πλουσίους, χωρίς ιδιοκτήτες, δεν υφίσταται άλλωστε. Το ξέρουν καλά αυτό. Θέλουν μόνο να το μάθουμε κι εμείς. Αλλά εμείς δεν.


                                        kill the cat- γκροτεσκα

20 Ιανουαρίου 2013

«Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους».

 Ηλίας ΠετρόπουλοςΈνας κόσμος υπόγειος, Ντοκιμαντέρ.


14 Ιανουαρίου 2013

Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Ειν' ωραίος ο κόσμος

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα

Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ' τις μουριές
είμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν' ανθίζουν τα γαρούφαλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών

Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι..

Το γράμμα μιας ‘’γνωστής-άγνωστης’’ * (αναδημοσίευση)



της Νατάσας Κεφαλληνού 

«Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς, μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ.

Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα». 

Ξέρω, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου τη νύχτα δεν θα με σκεφτείς, θα κάνεις υπολογισμούς για το νοίκι, το χαράτσι, το γάλα του παιδιού, την επίσκεψη στο γιατρό… Ξέρω, σε σκέβρωσε το κρύο, η μιζέρια και η ανεργία. Έπαψες πλέον να χαμογελάς, τσιγκουνεύτηκες ακόμη και τις ευχές για το νέο έτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί τα ζω και εγώ, καθημερινά.

Όταν αποφάσισα να μπω στη βίλα Αμαλίας ήξερα ότι θα με συλλάβουν. Όταν με συνέλαβαν ήξερα ότι το μόνο όπλο μου θα είναι το χαμόγελο στα μάτια μου, η υψωμένη μου γροθιά, το «σ’ αγαπώ» γραμμένο στη σκόνη της κλούβας κι αυτός ο στίχος που χρόνια έχει σφηνώσει στο μυαλό μου: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι».

Όταν με κρατούσαν στην ΓΑΔΑ ήξερα ότι δεν θα ήσουν απ’ έξω, ένας από τους 2.000 που ενώνει τη φωνή του μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κρύο,για αυτό και σου γράφω από το κρατητήριο τα παρακάτω: «Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας νικήσουν, γιατί όσες δυνάμεις καταστολής κι αν επιστρατεύσουν δεν μπορούν να καταπνίξουν την αντίσταση, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη».

Στα λέω όλα αυτά, στα απευθύνω μεγαλόφωνα με πράξεις «ακραίες», ίσως «θεαματικές», μόνο και μόνο γιατί συνεχίζω να πιστεύω. Ναι, αν και εκ πεποιθήσεως αποστρέφομαι θεούς και δαίμονες, συνεχίζω να πιστεύω, σε σένα, σε εμένα, σε «εμάς», σε ένα κόσμο καλύτερο. Αυτά είναι τα μόνα μου «εικονίσματα» κι αρνούμαι να τα αποκαθηλώσω.

Μα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις και εσύ, πρώτα από όλα σε εσένα, και μετά στο «εμείς». Και όλοι «εμείς» να θυμηθούμε ή να μάθουμε να συλλαβίζουμε από την αρχή ότι κανένας στρατός δεν είναι ανίκητος, παρά την υπεροπλία του. Οι φωνές από το Σικάγο, την Κομμούνα, την Ισπανία, την παγωμένη Ρωσία, τα χωριά των Ζαπατίστας αυτό μας υπενθυμίζουν. Ας τις ακούσουμε και ας μην μείνουμε μετεξεταστέοι στο μάθημα της Ιστορίας….

Με φυλακίζουν ακριβώς γιατί με πράξεις και με λόγια σου στέλνω αυτό το μήνυμα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο «ιός της αντίστασης» είναι μεταδοτικός.

Μην τους αφήσεις να σε λυγίσουν, μην τους αφήσεις να μας νικήσουν …

ΥΓ: Ελπίζω την επόμενη φορά να είσαι εκεί»

*Το κείμενο είναι αποκύημα νοσηρής και άνομης φαντασίας και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις σκέψεις της «γνωστής-άγνωστης» στην φωτογραφία, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του.
http://dikaex.blogspot.gr